archeo [1182]
armie i żołnierze [4158]
biografie i wspomnienia [9954]
czasopisma odkrywców [866]
czasy starożytne [1437]
deser [2434]
dla dzieci [1134]
fakty, domysły, interpretacje [2148]
fortyfikacje i podziemia [533]
historia narodów [2239]
historia w obrazkach [350]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1601]
królowie, władcy, dyktatorzy [1475]
ludzie, czasy, obyczaje [7871]
machiny wojenne [2297]
mity i religie [2023]
odkryj historię [529]
ofiary wojny [2532]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [141]
pod Gwiazdą Dawida [1306]
podróże w czasie i przestrzeni [6710]
polityka i ideologia [4727]
Polska po wojnie [2897]
rycerze i zakonnicy [2164]
sekretna wojna [907]
tajemnice, skarby, przygody [510]
warsztat [979]
wojny, batalie, potyczki [4854]
zamki, dwory, pałace [545]
Ziemia Obiecana [953]

W historiografii rosyjskiej i ukraińskiej w ogóle nie istnieje polska historia Kijowa. Tymczasem stolica Ukrainy ma bogatą polską historię, co powinno być uznane przez Ukraińców za fakt historyczny nie podlegający dyskusji, a tym bardziej przekreślaniu. Bez polskiej historii Kijowa nie ma pełnej i prawdziwej historii tego miasta. Podkreślanie wielokulturowości Kijowa powinno leżeć w ukraińskim interesie narodowym. Zaakcentowanie wieloetnicznego charakteru miasta, szczególnie w
przeszłości, do którego posiadania Polska nie rości pretensji, to przeciwstawianie się agresywnej i szowinistycznej propagandzie rosyjskiej, że Kijów w swych dziejach to miasto z „krwi i kości” rosyjskie, że to „matka miast rosyjskich”, a Rosjanie mają prawo do jego posiadania. Historia Polaków w Kijowie i wspólna ukraińsko-polska historia tego miasta, była zazwyczaj harmonijna i ten fakt nie powinien dzielić obu narodów, a raczej zachęcać je do budowania czy pogłębiania przyjaźni.

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: