Historia medycyny i farmacji
PharmacopolaRok wydania: 2022
ISBN: 978-83-957703-6-4
Oprawa: miękka
Ilość stron: 238
Wymiary: 150 x 210
Dostępność: Na półce
33.50 zł
Współcześnie podział kompetencji lekarzy, farmaceutów i innych zawodów medycznych jest ściśle określony. Jednak aż do XIII w. ten podział wcale nie był tak ostry. W 1241 r. Fryderyk II Hohenstauf — cesarz rzymski, książę Szwabii, król Jerozolimy i Sycylii — opublikował edykt (Magna Charta), regulujący ówczesny system medyczny (tzw. Konstytucje Sycylijskie). Dokument ten zakazywał dzielenia kompetencji zawodowych aptekarzom i lekarzom. Poza tym regulował ceny leków prostych (simplicium), koszty produkcji środków leczniczych, a także zarządzał organizację urzędników, którzy mieli oceniać jakość usług oferowanych w Officina sanitatis, oraz czy oferowane leki są odpowiedniej jakości.
Edykt opisywał miejsce Apotheca, czyli magazyny do przechowywania gotowych leków. Farmaceuci wykonujący leki byli nazywani Confectionarii, a sprzedający je — Stationariii W związku z tym apteka, w znaczeniu miejsca do sprzedaży medykamentów, została nazwana Stationes. Obie grupy pracowników aptek musieli być licencjonowani przez Szkołę Medyczną w Salerno. Na końcu wygłaszali oni przysięgę, która mówiła, że będą oni wykonywać leki zgodne z Antydotarium Szkoły w Salerno. Podobnie, aby określać siebie „lekarzem” trzeba było ukończyć powyższą uczelnię. Apteki mogły być otwierane tylko w głównych miastach; w każdym z nich miało być dwóch „inspektorów aptekarskich”, którzy koordynowali ich pracę i wykonywanie niektórych leków, jak powidełek (Electuaria) i syropów (Syrupi). Jeżeli powyższe środki były wykonywane niezgodnie z zasadami sztuki, należało je konfiskować. Jeżeli władze wykryły, że „nadaptekarz” jest w zmowie z nierzetelnym pracownikiem apteki i pozwala na fałszowanie leków, był skazywany na śmierć.
Celem praktyki lekarskiej miała być odtąd diagnoza, leczenie chorych i udzielanie pacjentom informacji na temat farmakoterapii i leczenia. Farmaceuci zaś, mieli wykonywać i sprzedawać leki. Chociaż receptę lekarską znano już w starożytności, to dopiero w XIII w. wprowadzono regulacje, które pozwalały na sprzedaż leków tylko na podstawie przepisu od lekarza. W średniowieczu handlowano w aptekach także innymi produktami (wina, nalewki, przyprawy, pierniki, kleje, farby etc.), jednak nie miały one natury leków, w związku z tym pracownicy mogli udzielać o tych towarach informacji. Wkrótce podobne regulację wprowadzono w innych krajach europejskich. Wymagano, aby aptekarz posiadał rzemieślnicze wykształcenie, zakończone stosownym egzaminem i uzyskaniem koncesji na prowadzenie swojego sklepu.
W kolejnych latach powyższy status quo ulegał zachwianiu. Farmaceuci coraz częściej wykonywali drobne zabiegi „cyrulickie” — leczyli rany, amputowali kończyny, pomagali przy balsamowaniu zwłok. Podczas epidemii mogli oni pełnić również rolę „burmistrza powietrznego” — głównego specjalisty ówczesnego „centrum zarządzania kryzysowego”. Do jego zadań należała organizacja opieki nad chorymi, organizacja wywozu zwłok, zarządzanie izolacji, egzekwowanie praw, kontrola przygotowywania leków.
Publikacja, którą trzymają Państwo w ręce, jest wynikiem pracy wielu osób — farmaceutów, lekarzy, antropologów, aromaterapeutów, historyków medycyny i naukowców. Celem tej pracy jest propagowanie historii medycyny i farmacji. Artykuły poruszają wiele mało znanych problemów związanych z historią kultury medycznej, pokazują jakie czynniki miały wpływ na zmiany w farmakoterapii i przedstawiają historyczne aspekty wykorzystania surowców pochodzenia naturalnego w lecznictwie.
Ze wstępu
Edykt opisywał miejsce Apotheca, czyli magazyny do przechowywania gotowych leków. Farmaceuci wykonujący leki byli nazywani Confectionarii, a sprzedający je — Stationariii W związku z tym apteka, w znaczeniu miejsca do sprzedaży medykamentów, została nazwana Stationes. Obie grupy pracowników aptek musieli być licencjonowani przez Szkołę Medyczną w Salerno. Na końcu wygłaszali oni przysięgę, która mówiła, że będą oni wykonywać leki zgodne z Antydotarium Szkoły w Salerno. Podobnie, aby określać siebie „lekarzem” trzeba było ukończyć powyższą uczelnię. Apteki mogły być otwierane tylko w głównych miastach; w każdym z nich miało być dwóch „inspektorów aptekarskich”, którzy koordynowali ich pracę i wykonywanie niektórych leków, jak powidełek (Electuaria) i syropów (Syrupi). Jeżeli powyższe środki były wykonywane niezgodnie z zasadami sztuki, należało je konfiskować. Jeżeli władze wykryły, że „nadaptekarz” jest w zmowie z nierzetelnym pracownikiem apteki i pozwala na fałszowanie leków, był skazywany na śmierć.
Celem praktyki lekarskiej miała być odtąd diagnoza, leczenie chorych i udzielanie pacjentom informacji na temat farmakoterapii i leczenia. Farmaceuci zaś, mieli wykonywać i sprzedawać leki. Chociaż receptę lekarską znano już w starożytności, to dopiero w XIII w. wprowadzono regulacje, które pozwalały na sprzedaż leków tylko na podstawie przepisu od lekarza. W średniowieczu handlowano w aptekach także innymi produktami (wina, nalewki, przyprawy, pierniki, kleje, farby etc.), jednak nie miały one natury leków, w związku z tym pracownicy mogli udzielać o tych towarach informacji. Wkrótce podobne regulację wprowadzono w innych krajach europejskich. Wymagano, aby aptekarz posiadał rzemieślnicze wykształcenie, zakończone stosownym egzaminem i uzyskaniem koncesji na prowadzenie swojego sklepu.
W kolejnych latach powyższy status quo ulegał zachwianiu. Farmaceuci coraz częściej wykonywali drobne zabiegi „cyrulickie” — leczyli rany, amputowali kończyny, pomagali przy balsamowaniu zwłok. Podczas epidemii mogli oni pełnić również rolę „burmistrza powietrznego” — głównego specjalisty ówczesnego „centrum zarządzania kryzysowego”. Do jego zadań należała organizacja opieki nad chorymi, organizacja wywozu zwłok, zarządzanie izolacji, egzekwowanie praw, kontrola przygotowywania leków.
Publikacja, którą trzymają Państwo w ręce, jest wynikiem pracy wielu osób — farmaceutów, lekarzy, antropologów, aromaterapeutów, historyków medycyny i naukowców. Celem tej pracy jest propagowanie historii medycyny i farmacji. Artykuły poruszają wiele mało znanych problemów związanych z historią kultury medycznej, pokazują jakie czynniki miały wpływ na zmiany w farmakoterapii i przedstawiają historyczne aspekty wykorzystania surowców pochodzenia naturalnego w lecznictwie.
Ze wstępu
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Epidemie
• Etnofarmakologia rogu jednorożca
• Historia naturalna przypraw
• Bomb Road
• Śmierć z nieba
• Obraz medialny Górnego Śląska w okresie międzywojennym
• Kalwarie polskie Perspektywa komunikacyjna
• Placówka „Nabuchodonozor” w Teheranie 1932–1937. Z działalności polskiego wywiadu wojskowego na Bliskim Wschodzie
• Graudenz 1945. Ostatnie tchnienie
• Wikingowie
• Etnofarmakologia rogu jednorożca
• Historia naturalna przypraw
• Bomb Road
• Śmierć z nieba
• Obraz medialny Górnego Śląska w okresie międzywojennym
• Kalwarie polskie Perspektywa komunikacyjna
• Placówka „Nabuchodonozor” w Teheranie 1932–1937. Z działalności polskiego wywiadu wojskowego na Bliskim Wschodzie
• Graudenz 1945. Ostatnie tchnienie
• Wikingowie
