archeo [1153]
armie i żołnierze [4024]
biografie i wspomnienia [9477]
czasopisma odkrywców [850]
czasy starożytne [1369]
deser [2374]
dla dzieci [1078]
fakty, domysły, interpretacje [1980]
fortyfikacje i podziemia [516]
H I S T M A G . o r g [9]
historia narodów [2118]
historia w obrazkach [331]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1529]
koszulki MIASTO MENELI - Custom Factory [2]
królowie, władcy, dyktatorzy [1418]
ludzie, czasy, obyczaje [7487]
machiny wojenne [2193]
mity i religie [1907]
odkryj historię [504]
ofiary wojny [2428]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [141]
pod Gwiazdą Dawida [1259]
podróże w czasie i przestrzeni [6334]
polityka i ideologia [4508]
Polska po wojnie [2770]
promocja WIELKA LITERA [1]
rycerze i zakonnicy [2072]
sekretna wojna [885]
tajemnice, skarby, przygody [491]
warsztat [941]
wojny, batalie, potyczki [4660]
zamki, dwory, pałace [530]
Ziemia Obiecana [914]

Praca poświęcona jest tytułom i nazwom władców słowiańskich, używanym we wczesnym średniowieczu. Omówione zostały zarówno nazwy własne, rdzennie słowiańskie, jak i nazwy przejęte z innych języków, w tym przede wszystkim z greckiego oraz łaciny. Przedstawiono zwyczaje tytulatury władczej dla terenów całej Słowiańszczyzny. Analizie poddano tytulaturę używaną w okresie wczesnego średniowiecza, czyli do końca XII wieku. Pierwszy rozdział dotyczy tytułów przejętych z kręgu kultury bizantyńskiej – przede wszystkim tytułu archonta oraz tytułu cesarskiego. W drugim rozdziale omówiony został najpowszechniej występujący rdzenny termin określający władcę, czyli tytuł kniazia i wszystkie jego formy pochodne. Kolejny rozdział poświęcony jest tytułowi króla – rex. Autor przedstawił wiele sytuacji używania tego terminu przez władców słowiańskich we wczesnym średniowieczu, uznając, że dopiero od początku XI wieku ustalił się zwyczaj odnoszenia tytułu „rex” tylko do władców koronowanych i namaszczonych. Opowiedział się za częstą wśród lingwistów tezą o pochodzeniu słowiańskiego „król” od imienia Karola Wielkiego. Czas wprowadzania tego terminu autor przesunął jednak na początek XI wieku i łączył z ideologią cesarską czasów ottońskich, szczególnie Ottona III. Rozdziały czwarty i piąty poświęcone zostały rzadziej występującym terminom określającym władcę, takim jak żupan, gospodzin, kagan, władyka, ban i tym podobne.
Autor starał się pokazać, jak wraz z przyjmowaniem nowych zwyczajów z kręgu kultury bizantyńskiej i zachodnioeuropejskiej zmieniały się zwyczaje nazywania i tytułowania. Słowiańscy władcy przejmując nową symboliką władzy, przejmowali także nowe tytuły, mające najczęściej na celu ukazywanie nowej pozycji panującego. Aby przejrzyście ukazać zmiany w tytulaturze władczej oraz w pełni udokumentować zawarte w pracy tezy, wzbogacono ją o zestawienie wszystkich występujących we wczesnym średniowieczu władców słowiańskich oraz używanych do ich nazwania bądź w ich tytulaturze tytułów.

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: