Pani Stefa
CzarneRok wydania: 2015
ISBN: 978-83-8049-087-1
Oprawa: twarda
Ilość stron: 271
Wymiary: 140 x 220
Dostępność: Dostępna za 3-5 dni
39.40 zł
"Przez cały czas, przed wojną i podczas wojny, Korczak pracował razem z panią Stefanią Wilczyńską. Współpracowali ze sobą przez całe życie. Nawet śmierć ich nie rozłączyła. Wszystko, co jest związane z osobą Korczaka - internat, propagowanie miłości do dzieci itd. - wszystko to jest wspólnym dorobkiem obojga. Trudno określić, gdzie zaczyna się Korczak, a gdzie kończy się Wilczyńska" - pisał kronikarz warszawskiego getta Emanuel Ringelblum.
Stefania Wilczyńska urodziła się 26 maja 1886 r. w Warszawie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Skończyła znaną w Warszawie pensję Jadwigi Sikorskiej, potem studiowała przyrodę na uniwersytecie w belgijskim Legie. Po powrocie do Warszawy w 1909 r. podjęła pracę w zaniedbanym przytułku dla żydowskich sierot na ulicy Franciszkańskiej prowadzonym przez Towarzystwo Pomoc dla Sierot. Wykazała się energią i zmysłem organizacyjnym i wkrótce została mianowana kierowniczką. Tam poznała Janusza Korczaka. W 1912 r. zorganizowali oni finansowany przez Towarzystwo Pomoc dla Sierot nowy dom dla dzieci żydowskich w Warszawie przy ul. Krochmalnej 92. Dnia 7 października Korczak, Wilczyńska i 85 dzieci zamieszkali w nowym budynku. Wychowawcy pracowali bez wynagrodzenia, a Wilczyńska wyprowadziła się ze swego zamożnego domu rodzinnego, aby być z dziećmi.
Wychowankowie Stefanii Wilczyńskiej zapamiętali ją jako osobę bezszelestną. Pojawiała się równie nieoczekiwanie jak znikała. Z powszechnej pamięci również zniknęła – w cieniu Janusza Korczaka. W książce Magdaleny Kicińskiej Stefania Wilczyńska wraca na swoje miejsce.
Stefania Wilczyńska urodziła się 26 maja 1886 r. w Warszawie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Skończyła znaną w Warszawie pensję Jadwigi Sikorskiej, potem studiowała przyrodę na uniwersytecie w belgijskim Legie. Po powrocie do Warszawy w 1909 r. podjęła pracę w zaniedbanym przytułku dla żydowskich sierot na ulicy Franciszkańskiej prowadzonym przez Towarzystwo Pomoc dla Sierot. Wykazała się energią i zmysłem organizacyjnym i wkrótce została mianowana kierowniczką. Tam poznała Janusza Korczaka. W 1912 r. zorganizowali oni finansowany przez Towarzystwo Pomoc dla Sierot nowy dom dla dzieci żydowskich w Warszawie przy ul. Krochmalnej 92. Dnia 7 października Korczak, Wilczyńska i 85 dzieci zamieszkali w nowym budynku. Wychowawcy pracowali bez wynagrodzenia, a Wilczyńska wyprowadziła się ze swego zamożnego domu rodzinnego, aby być z dziećmi.
Wychowankowie Stefanii Wilczyńskiej zapamiętali ją jako osobę bezszelestną. Pojawiała się równie nieoczekiwanie jak znikała. Z powszechnej pamięci również zniknęła – w cieniu Janusza Korczaka. W książce Magdaleny Kicińskiej Stefania Wilczyńska wraca na swoje miejsce.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
