Historia języka polskiego jako doświadczenia wspólnotowego, tom 2
Wyd. Uniwersytetu ZielonogórskiegoRok wydania: 2021
ISBN: 978-83-7842-424-6
Oprawa: twarda
Ilość stron: 516
Wymiary: 175 x 245
Dostępność: Dostępna za 3-5 dni
75.00 zł
W latach 1949-1956, gdy na polskim gruncie językoznawczym rozgorzała dyskusja nad pochodzeniem ogólnego polskiego języka literackiego i czasem jego powstania, tj. wyodrębnienia się w postaci ponaddialektalnej, pojawił się problem krystalizacji pierwszych norm językowych. Badaczy interesowało przede wszystkim wskazanie podłoża
dialektalnego, na którego gruncie rozwinął się język ogólny. Do zwolenników tezy o wielkopolskim pochodzeniu polszczyzny ogólnej należał Kazimierz Nitsch i Tadeusz Lehr-Spławiński, do przedstawicieli nurtu małopolskiego – Witold Taszycki, Tadeusz Milewski, do umiarkowanego wielkopolskiego zaś – Stanisław Urbańczyk [Meyenowa 1956 i Borawski 2000: 222-256]. Kształtowanie bowiem normy, czyli zespołu reguł decydujących o wyborze tych, a nie innych środków językowych, jest silnie sprzężone z narodzinami języka literackiego. Według niektórych (K. Nitsch, T. Lehr-Spławiński) o śladach normy można mówić już w czasach najdawniejszych, tj. w XI wieku, według innych (W. Taszycki) ma ona późniejszą genezę – w wieku XVI. Przesłanki na temat istnienia normy językowej widać już w okresie XII-XIII wieku [Dunaj 1980].
Dyskusja nad pierwszymi próbami normalizacji użyć języka i nowymi wzorami wewnątrzwspólnotowej komunikacji nie przyniosła jednoznacznych odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące czasu powstania polszczyzny ogólnej i jej dialektalnych źródeł. Mankament metodologiczny prowadzonych rozważań – zdaniem Bogdana Walczaka – polegał na wyliczaniu cech poszczególnych dialektów, jakie przeważają w polszczyźnie literackiej.
[frg. wstępu]
dialektalnego, na którego gruncie rozwinął się język ogólny. Do zwolenników tezy o wielkopolskim pochodzeniu polszczyzny ogólnej należał Kazimierz Nitsch i Tadeusz Lehr-Spławiński, do przedstawicieli nurtu małopolskiego – Witold Taszycki, Tadeusz Milewski, do umiarkowanego wielkopolskiego zaś – Stanisław Urbańczyk [Meyenowa 1956 i Borawski 2000: 222-256]. Kształtowanie bowiem normy, czyli zespołu reguł decydujących o wyborze tych, a nie innych środków językowych, jest silnie sprzężone z narodzinami języka literackiego. Według niektórych (K. Nitsch, T. Lehr-Spławiński) o śladach normy można mówić już w czasach najdawniejszych, tj. w XI wieku, według innych (W. Taszycki) ma ona późniejszą genezę – w wieku XVI. Przesłanki na temat istnienia normy językowej widać już w okresie XII-XIII wieku [Dunaj 1980].
Dyskusja nad pierwszymi próbami normalizacji użyć języka i nowymi wzorami wewnątrzwspólnotowej komunikacji nie przyniosła jednoznacznych odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące czasu powstania polszczyzny ogólnej i jej dialektalnych źródeł. Mankament metodologiczny prowadzonych rozważań – zdaniem Bogdana Walczaka – polegał na wyliczaniu cech poszczególnych dialektów, jakie przeważają w polszczyźnie literackiej.
[frg. wstępu]
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Historia języka polskiego jako doświadczenia wspólnotowego, tom 1
• Kultura Słowian. Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU Tom XVI
• Dziennik podróży Stanisława Augusta na Ukrainę i do innych ziem koronnych
• Historia architektury
• W Polsce, czyli wszędzie
• Bazy morskie w Pucku i Oksywiu
• AK75 Brawurowe akcje Armii Krajowej
• Nie tylko o nim
• Pan Samochodzik i testament rycerza Jędrzeja cz. 16
• Komendant Rudolf Höss - twórca Auschwitz
• Kultura Słowian. Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU Tom XVI
• Dziennik podróży Stanisława Augusta na Ukrainę i do innych ziem koronnych
• Historia architektury
• W Polsce, czyli wszędzie
• Bazy morskie w Pucku i Oksywiu
• AK75 Brawurowe akcje Armii Krajowej
• Nie tylko o nim
• Pan Samochodzik i testament rycerza Jędrzeja cz. 16
• Komendant Rudolf Höss - twórca Auschwitz
