Pius VII
AndegavenumRok wydania: 2025
ISBN: 978-83-976321-0-3
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Ilość stron: 360
Wymiary: 145 x 205
Dostępność: Na półce
42.00 zł
Barnaba Chiaramonti (1742–1823) – benedyktyński mnich, biskup Tivoli, a następnie Imoli, kardynał bliski papieżowi Piusowi VI w roku 1800 zostaje niespodziewanie wyniesiony na Stolicę Piotrową na trwającym w Wenecji od trzech miesięcy konklawe.
Jego pontyfikat był naznaczony starciem z porewolucyjną Francją. Już jako biskup musiał zmierzyć się z francuską inwazją na Włochy (1796–1797). Gdy został papieżem, podpisał konkordat z Francją w 1801 roku, a trzy lata później wziął udział w koronacji Napoleona w Paryżu. Lecz kiedy cesarz dopuścił się zamachu na duchową niezależność papiestwa, jego postawę można było streścić w dwóch słowach: non possumus! Zapłacił za to długim wygnaniem i odosobnieniem w Savonie oraz w Fontainebleau (1809–1814), ale jego niezłomna postawa wobec Napoleona oraz liczne podróże przez Francję przyniosły mu, po upadku imperium napoleońskiego, ogromną, niespotykaną wcześniej sławę w całej Europie. Walczył z władzą świecką o niezależność władzy duchownej i może być przykładem dla dzisiejszej hierarchii kościelnej.
Niniejsza biografia, oparta na najnowszych badaniach naukowych i tekstach źródłowych, rzuca nowe światło na postać papieża, który przewodził Kościołowi w czasach zarówno pierwszej Restauracji rzymskiej (1801–1809), jak i drugiej (1814–1830). Pius VII jawi się jako postać pełna wigoru, a zarazem umiarkowana, której decyzje w relacjach Stolicy Apostolskiej z europejskimi mocarstwami odegrały kluczową rolę w historii XIX wieku.
Jean-Marc Ticchi, francuski badacz i historyk, specjalista w dziedzinie historii papieskiej dyplomacji, roli Stolicy Apostolskiej w stosunkach międzynarodowych oraz kultu Ojca Świętego w XIX i XX w.
Jego pontyfikat był naznaczony starciem z porewolucyjną Francją. Już jako biskup musiał zmierzyć się z francuską inwazją na Włochy (1796–1797). Gdy został papieżem, podpisał konkordat z Francją w 1801 roku, a trzy lata później wziął udział w koronacji Napoleona w Paryżu. Lecz kiedy cesarz dopuścił się zamachu na duchową niezależność papiestwa, jego postawę można było streścić w dwóch słowach: non possumus! Zapłacił za to długim wygnaniem i odosobnieniem w Savonie oraz w Fontainebleau (1809–1814), ale jego niezłomna postawa wobec Napoleona oraz liczne podróże przez Francję przyniosły mu, po upadku imperium napoleońskiego, ogromną, niespotykaną wcześniej sławę w całej Europie. Walczył z władzą świecką o niezależność władzy duchownej i może być przykładem dla dzisiejszej hierarchii kościelnej.
Niniejsza biografia, oparta na najnowszych badaniach naukowych i tekstach źródłowych, rzuca nowe światło na postać papieża, który przewodził Kościołowi w czasach zarówno pierwszej Restauracji rzymskiej (1801–1809), jak i drugiej (1814–1830). Pius VII jawi się jako postać pełna wigoru, a zarazem umiarkowana, której decyzje w relacjach Stolicy Apostolskiej z europejskimi mocarstwami odegrały kluczową rolę w historii XIX wieku.
Jean-Marc Ticchi, francuski badacz i historyk, specjalista w dziedzinie historii papieskiej dyplomacji, roli Stolicy Apostolskiej w stosunkach międzynarodowych oraz kultu Ojca Świętego w XIX i XX w.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Tajemniczy pan Nakamoto
• Polka ateistka kontra Polak katolik
• Mit amerykańskiego idealizmu
• Odyseusz Biografia nieautoryzowana
• Cosa nostra z szesnastowiecznych Górnych Łużyc
• Wspomnienia rtysty Andersa
• O poprawę losu dzieci porzuconych i osieroconych.
• Pogórze Różnowsko-Ciężkowickie
• Alapi Salamon család. Koligacje rodzinne ostatnich panów zamku Dunajec w Niedzicy
• Literatura „parabiblijna” w Qumran
• Polka ateistka kontra Polak katolik
• Mit amerykańskiego idealizmu
• Odyseusz Biografia nieautoryzowana
• Cosa nostra z szesnastowiecznych Górnych Łużyc
• Wspomnienia rtysty Andersa
• O poprawę losu dzieci porzuconych i osieroconych.
• Pogórze Różnowsko-Ciężkowickie
• Alapi Salamon család. Koligacje rodzinne ostatnich panów zamku Dunajec w Niedzicy
• Literatura „parabiblijna” w Qumran
