1 pułk artylerii najcięższej
EgrosRok wydania: 1991
Seria: Zarys Historii Wojennej Pułków Polskich
ISBN: 83-00-03221-5
Oprawa: miękka
Ilość stron: 44
Wymiary: 145 x 205
Dostępność: Niedostępna
13.20 zł
Pułk został sformowany w garnizonie Warszawa, na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z 11 sierpnia 1920 pod nazwą Pułk Motorowy Artylerii Najcięższej. Jednostka ukończyła organizację i szkolenie na początku września 1920. Pierwszym dowódcą pułku został major Józef Klob. Jego podstawowym zadaniem było szybkie i sprawne połączenie wszystkich przeznaczonych do składu pułku baterii w tym i tych będących na froncie.
Bateria pierwsza i druga miały po dwa 210 mm moździerze, baterie trzecia i czwarta - po trzy 149,1 mm armaty, natomiast bateria piąta i szósta - po cztery 155 mm haubice.
W wojnie z bolszewikami wzięły czynny udział jedynie dwie baterie moździerzy: pierwsza pod dowództwem porucznika Wilhelma Dobosza i druga pod dowództwem porucznika Jana Szewczyka. Oba pododdziały weszły w skład Grupy Artylerii Ciężkiej generała podporucznika Ignacego Ledóchowskiego, która znajdowała się w dyspozycji dowódcy 2 Armii. W dniach 22–26 września 1920 baterie wspierały ogniem swych 210 mm moździerzy oddziały Dywizji Ochotniczej i Dywizji Górskiej w walkach o Grodno.
Jesienią 1921 pułk został zreorganizowany. Odtąd składał się z dwóch mieszanych dywizjonów. W każdym była jedna bateria moździerzy kal. 210 mm i jedna bateria armat kal. 149,1 mm. Planowano utworzenie trzeciego dywizjonu o podobnym składzie, ale do tego nie doszło. Zmieniono również oficjalną nazwę pułku na 1 Pułk Artylerii Najcięższej (motorowy).
W listopadzie 1934 rozpoczęto przenosiny pułku do Góry Kalwarii, gdzie stacjonował do wybuchu wojny.
Podczas mobilizacji pułk wystawił trzy dywizjony zmotoryzowanej artylerii najcięższej. Składały się one z 6 moździerzy 220 mm w dwóch bateriach po trzy działa, lub po dwa działa w trzech bateriach. Zmobilizowane trzy dywizjony o numerach 11, 12 i 13 miały wejść w skład odwodowej Armii Prusy, jednak mobilizacja została zakończona zbyt późno. Tak, więc 11 dywizjon oddano Armii Modlin i skierowano do Jabłonny, gdzie dotarł 7 września. Wziął on udział w walce pod Tomaszowem Lubelskim. Dywizjony 12 i 13 zakończyły mobilizację 7 września i przydzielono je do 38 Dywizji Piechoty, z którą ruszyły przez Lubelszczyznę w kierunku Lwowa.
Pułk po zakończeniu mobilizacji trzech dywizjonów został przekształcony w ośrodek zapasowy artylerii motorowej. Pozostały w nim jako rezerwa 4 moździerze 220 mm i 2 armaty 120 mm. Sprzęt ten w nieznanych okolicznościach został porzucony około 10 września w miejscowości Sobienie Murowane.
Bateria pierwsza i druga miały po dwa 210 mm moździerze, baterie trzecia i czwarta - po trzy 149,1 mm armaty, natomiast bateria piąta i szósta - po cztery 155 mm haubice.
W wojnie z bolszewikami wzięły czynny udział jedynie dwie baterie moździerzy: pierwsza pod dowództwem porucznika Wilhelma Dobosza i druga pod dowództwem porucznika Jana Szewczyka. Oba pododdziały weszły w skład Grupy Artylerii Ciężkiej generała podporucznika Ignacego Ledóchowskiego, która znajdowała się w dyspozycji dowódcy 2 Armii. W dniach 22–26 września 1920 baterie wspierały ogniem swych 210 mm moździerzy oddziały Dywizji Ochotniczej i Dywizji Górskiej w walkach o Grodno.
Jesienią 1921 pułk został zreorganizowany. Odtąd składał się z dwóch mieszanych dywizjonów. W każdym była jedna bateria moździerzy kal. 210 mm i jedna bateria armat kal. 149,1 mm. Planowano utworzenie trzeciego dywizjonu o podobnym składzie, ale do tego nie doszło. Zmieniono również oficjalną nazwę pułku na 1 Pułk Artylerii Najcięższej (motorowy).
W listopadzie 1934 rozpoczęto przenosiny pułku do Góry Kalwarii, gdzie stacjonował do wybuchu wojny.
Podczas mobilizacji pułk wystawił trzy dywizjony zmotoryzowanej artylerii najcięższej. Składały się one z 6 moździerzy 220 mm w dwóch bateriach po trzy działa, lub po dwa działa w trzech bateriach. Zmobilizowane trzy dywizjony o numerach 11, 12 i 13 miały wejść w skład odwodowej Armii Prusy, jednak mobilizacja została zakończona zbyt późno. Tak, więc 11 dywizjon oddano Armii Modlin i skierowano do Jabłonny, gdzie dotarł 7 września. Wziął on udział w walce pod Tomaszowem Lubelskim. Dywizjony 12 i 13 zakończyły mobilizację 7 września i przydzielono je do 38 Dywizji Piechoty, z którą ruszyły przez Lubelszczyznę w kierunku Lwowa.
Pułk po zakończeniu mobilizacji trzech dywizjonów został przekształcony w ośrodek zapasowy artylerii motorowej. Pozostały w nim jako rezerwa 4 moździerze 220 mm i 2 armaty 120 mm. Sprzęt ten w nieznanych okolicznościach został porzucony około 10 września w miejscowości Sobienie Murowane.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• 1 Pułk Artylerii Motorowej
• 1 Pułk Artylerii Ciężkiej
• 1 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej 1920-1939 imienia marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego
• 1 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego Warszawa w latach 1943-1945
• 1. Dywizja Kościuszkowców
• 29 Dywizja Piechoty
• 1. pułk czołgów 1918-1920
• 1 Dywizja Pancerna w walce
• 1 Batalion Balonowy
• 61 Pułk Piechoty
• 1 Pułk Artylerii Ciężkiej
• 1 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej 1920-1939 imienia marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego
• 1 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego Warszawa w latach 1943-1945
• 1. Dywizja Kościuszkowców
• 29 Dywizja Piechoty
• 1. pułk czołgów 1918-1920
• 1 Dywizja Pancerna w walce
• 1 Batalion Balonowy
• 61 Pułk Piechoty
Recenzje
| Brak recenzji tej pozycji |
