Dzieła poetyckie, t. II
Wyd. Uniwersytetu WrocławskiegoRok wydania: 2018
Seria: Biblioteka Antyczna
ISBN: 978-83-946287-2-7
Oprawa: twarda
Ilość stron: 612
Wymiary: 130 x 200
Tom: 55
Dostępność: Niedostępna
43.00 zł
Kallimach (ok. 320‒310 ‒ 240 p.n.e.) był nie tylko genialnym poetą, ale i odnoszącym sukcesy uczonym oraz wszechstronnie wykształconym antykwarystą, któremu Aleksandria Ptolemeuszy zawdzięczała swoją panhelleńską sławę miasta kultury i nauki. Programowe założenia Kallimacha dotyczące sztuki pisarskiej legły u podstaw poezji tworzonej przez hellenistyczną „nową falę” – Apolloniosa, Lykofrona, Teokryta i wielu, wielu innych. Idea poezji natchnionej przez Muzy, a zarazem uczonej i formalnie doskonałej, przez kolejne dwa tysiące lat bliska była europejskim lirykom, a wpłynęła zwłaszcza na poezję rzymską. Katullus, Horacy, Owidiusz, Propercjusz (by wymienić tylko kilku, których dorobek przetrwał) obrali sobie poezję Kyrenejczyka za ważny punkt odniesienia: wzór godny naśladowania, ideał prowokujący do tego, by się z nim zmierzyć, wreszcie inspirację do literackich polemik. Kallimach stał się niejako „ojcem” nowożytnej poezji, która swych źródeł szukała nad Tybrem, a znalazła je… nad Nilem.
Kallimach był poetą odważnym, łamiącym konwenanse i przeciwstawiającym się krytykom-tradycjonalistom. Brawurowo opanował żonglowanie toposami, uczonymi nawiązaniami, dowcipem i ironią. Znał i cenił dokonania wielkich poprzedników, ale tworzył dzieła niezależne, niestandardowe, niemieszczące się w schematach gatunkowych. Najsłynniejsze, pomieszczone w oddawanym do rąk Czytelnika tomie, tj. Przyczyny (Aítia), Jamby, Hekale i utwory liryczne, przetrwały do naszych czasów jedynie we fragmentach frazach cytowanych przez starożytnych pisarzy, leksykografów i scholiastów albo urywkach mozolnie odczytywanych z papirusowych strzępów. Zawdzięczamy owe okruchy żmudnej pracy pokoleń filologów, którzy niestrudzenie poszukiwali śladów Kallimachowej poezji w zachowanej literaturze i na resztkach zwojów wydartych piaskom pustyni. To papirusy odnalezione w ostatnich dziesięcioleciach przyniosły nam wiele nieznanych wersów Kyrenejczyka, dając nadzieję na odzyskanie w przyszłości jakiejś większej części jego dorobku.
Ocalone fragmenty świadczą o kunszcie wielkiego poety z Kyreny – to wspaniały pomnik minionej chwały Hellady, jej intelektualnego wyrafinowania i piękna… nasze wspólne dziedzictwo.
Kallimach był poetą odważnym, łamiącym konwenanse i przeciwstawiającym się krytykom-tradycjonalistom. Brawurowo opanował żonglowanie toposami, uczonymi nawiązaniami, dowcipem i ironią. Znał i cenił dokonania wielkich poprzedników, ale tworzył dzieła niezależne, niestandardowe, niemieszczące się w schematach gatunkowych. Najsłynniejsze, pomieszczone w oddawanym do rąk Czytelnika tomie, tj. Przyczyny (Aítia), Jamby, Hekale i utwory liryczne, przetrwały do naszych czasów jedynie we fragmentach frazach cytowanych przez starożytnych pisarzy, leksykografów i scholiastów albo urywkach mozolnie odczytywanych z papirusowych strzępów. Zawdzięczamy owe okruchy żmudnej pracy pokoleń filologów, którzy niestrudzenie poszukiwali śladów Kallimachowej poezji w zachowanej literaturze i na resztkach zwojów wydartych piaskom pustyni. To papirusy odnalezione w ostatnich dziesięcioleciach przyniosły nam wiele nieznanych wersów Kyrenejczyka, dając nadzieję na odzyskanie w przyszłości jakiejś większej części jego dorobku.
Ocalone fragmenty świadczą o kunszcie wielkiego poety z Kyreny – to wspaniały pomnik minionej chwały Hellady, jej intelektualnego wyrafinowania i piękna… nasze wspólne dziedzictwo.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
Recenzje
| Brak recenzji tej pozycji |
