archeo [1155]
armie i żołnierze [4037]
biografie i wspomnienia [9546]
czasopisma odkrywców [851]
czasy starożytne [1375]
deser [2386]
dla dzieci [1085]
fakty, domysły, interpretacje [2008]
fortyfikacje i podziemia [517]
H I S T M A G . o r g [9]
historia narodów [2133]
historia w obrazkach [333]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1538]
koszulki MIASTO MENELI - Custom Factory [2]
królowie, władcy, dyktatorzy [1420]
ludzie, czasy, obyczaje [7532]
machiny wojenne [2200]
mity i religie [1917]
odkryj historię [507]
ofiary wojny [2441]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [141]
pod Gwiazdą Dawida [1260]
podróże w czasie i przestrzeni [6363]
polityka i ideologia [4538]
Polska po wojnie [2778]
promocja WIELKA LITERA [1]
rycerze i zakonnicy [2082]
sekretna wojna [885]
tajemnice, skarby, przygody [493]
warsztat [941]
wojny, batalie, potyczki [4687]
zamki, dwory, pałace [532]
Ziemia Obiecana [922]

Znajdujące się w tym tomie wspomnienia estońskich grenadierów stanowią bardzo ważny element badań nad życiem dywizji, w której służyli. Są to zapisy pełne emocji.Wśród nich znajdziemy te pozytywne, takie jak radość, optymizm i wiara. Dominują jednak odczucia negatywne w postaci smutku, rozgoryczenia czy bezsilności wobec przeciwnika. Niektóre zapiski są cyniczne i obdarte z wszelakiego patosu, jak niejednokrotnie znaleźć można na łamach wspomnień żołnierzy innych armii. Lektura wspomnianych materiałów źródłowych skłoniła mnie do nazwania tej dwutomowej publikacji tak a nie inaczej. Niemal każdy Estończyk walczący w opisywanej dywizji miał nadzieję, że jego wojenny wysiłek przyczyni się w jakiś sposób do odzyskania niepodległości przez Estonię. Nadzieja ta była systematycznie niszczona wraz z postępowaniem działań wojennych. Żołnierze zaczęli zdawać sobie sprawę z bezsensowności walki, jaka podjęli. Na froncie trzymała ich jedynie nienawiść do Armii Czerwonej. Estończycy walczyli o swój kraj. Mścili się za krzywdy wyrządzone ich rodzinom i przyjaciołom.
Ze wstępu

(...) Politruk zaśmiał się, a następnie ogłosił, że to Estończyk, a Estończycy byli ochotnikami. Zakręcił bębenkiem rewolweru i strzelił do chłopaka. Kiedy młodzieniec upadł, Czech nadal do niego strzelał. Później politruk zapytał, kto jeszcze jest Estończykiem. Nikt nie zareagował. Czech znów zaczął chodzić wokół nas i się przyglądać. Powtórzył pytanie. Pewien chłopak odpowiedział i niespokojnie zrobił dwa kroki do przodu. Politruk podniósł swój pistolet i pociągnął za spust, lecz strzał nie padł. Odbezpieczył ponownie broń, a następnie kilka razy próbował strzelić, ciągle bezskutecznie. Machnął w końcu ręką i wrócił do domu. Zabitego żołnierza pochowaliśmy niedaleko miejsca jego śmierci.

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: