Kategoria 
ludzie, czasy, obyczaje
Okres historyczny
wiek XVI - XVIII , XIX wiek , pierwsze lata XX-go wieku
ludzie, czasy, obyczaje Okres historyczny
wiek XVI - XVIII , XIX wiek , pierwsze lata XX-go wieku
Polskie strategie edukacyjne i oświatowe w epoce zaborów 1795-1918
ImpulsRok wydania: 2024
ISBN: 978-83-8294-348-1
Oprawa: miękka
Ilość stron: 424
Wymiary: 160 x 235
Dostępność: Na półce
72.00 zł
Monografia składa się z sześciu rozdziałów. W pierwszym z nich omówione zostały polskie strategie edukacyjne i oświatowe schyłkowego oświecenia, wprowadzane w życie po trzecim rozbiorze Polski.
W kolejnym rozdziale ukazane zostały polskie strategie edukacyjne i oświatowe doby romantyzmu. W tej części pracy scharakteryzowano problemy dotyczące przede wszystkim romantycznego mesjanizmu i ideału wychowania narodowego, które to najsilniej oddziaływały na polską myśl filozoficzno-pedagogiczną w okresie międzypowstaniowym.
W trzecim rozdziale omówione zostały pozytywistyczne strategie pracy u podstaw skupiającej się wokół polskiej oświaty i wychowania. Upadek powstania styczniowego i uwłaszczenie chłopów w Królestwie Polskim oraz napływ na ziemie polskie obcych prądów pozytywistycznych spowodowały odwrót od romantyzmu i wysunięcie na czoło rozważań kwestii potrzeb pracy organicznej.
Rozdział czwarty dotyczy renesansu wielkich idei pedagogicznych i nadziei na przełomie XIX i XX wieku, a więc w okresie wielkiej eksplozji demograficznej, migracji ludności, rozpadania się więzi stanowych i kształtowania się więzi klasowych oraz świadomości narodowej. Twórczość pedagogiczna tamtych lat przybierała postać strategicznego przekazu edukacyjno-wychowawczego skierowanego do społeczeństwa.
W rozdziale piątym scharakteryzowane zostały strategie apostazji i lojalizmu. Przez cały okres niewoli narodowej w polskim społeczeństwie rodziły się idee zmierzające do wykazania, że ugoda z zaborcą będzie najkorzystniejszym rozwiązaniem dla Polaków, pozwoli im zachować fundamenty narodowego trwania i materialnej egzystencji.
W ostatnim, szóstym rozdziale zawarte zostały rozważania o nieustannej irredencie jako jednej ze strategii działań na rzecz przywrócenia ojczyźnie niepodległego bytu. Rzucający hasła ciągłej walki z zaborcą nie zaprzestawali także marzyć o rewolucji społeczno-politycznej, która zmieni na lepsze życie polskiego społeczeństwa, wprowadzi do niego więcej demokracji i równości. Doceniano również rolę dyplomacji w pozyskiwaniu stronników sprawy polskiej oraz koncepcje tworzenia polskich szkół wojskowych na emigracji.
Całość rozważań zawartych w niniejszej książce daje ogólny obraz polskich strategii edukacyjnych i oświatowych doby zaborów. Poszczególne rozdziały przedstawiają kluczowe problemy edukacyjno-wychowawcze epoki, kreśląc wizję strategicznych planów i koncepcji wielu autorów dotyczących pedagogizacji polskiego społeczeństwa i walki o zachowanie narodowego bytu i tożsamości. Niektóre konkluzje i tezy zawarte w książce mogą mieć charakter dyskusyjny, determinować dalsze badania i głębszy namysł nad losami Polaków w trudnym okresie niewoli narodowej. Długi okres lat 1795–1918 przyniósł polskiemu narodowi nowe doświadczenia i wytworzył atmosferę walki o byt oraz przetrwanie. Różne ówczesne wypowiedzi i postawy mogą być rozmaicie interpretowane i oceniane, a końcowa konkluzja nie jest łatwa.
Na końcu książki zamieszczona została bibliografia. Jej szczególna rola polega na zestawieniu i ujawnieniu ogromu ówczesnych wypowiedzi na tematy oświatowe we wszystkich trzech zaborach oraz na emigracji. Dzięki swej rozległości bibliografia będzie dobrą ilustracją polskiej świadomości społecznej. Korzystać z niej będą mogli nie tylko historycy wychowania, ale także inni badacze dziejów Polski porozbiorowej pragnący zgłębić dotychczasowy stan wiedzy o losach polskiego narodu w warunkach wieloletniego zniewolenia.
W kolejnym rozdziale ukazane zostały polskie strategie edukacyjne i oświatowe doby romantyzmu. W tej części pracy scharakteryzowano problemy dotyczące przede wszystkim romantycznego mesjanizmu i ideału wychowania narodowego, które to najsilniej oddziaływały na polską myśl filozoficzno-pedagogiczną w okresie międzypowstaniowym.
W trzecim rozdziale omówione zostały pozytywistyczne strategie pracy u podstaw skupiającej się wokół polskiej oświaty i wychowania. Upadek powstania styczniowego i uwłaszczenie chłopów w Królestwie Polskim oraz napływ na ziemie polskie obcych prądów pozytywistycznych spowodowały odwrót od romantyzmu i wysunięcie na czoło rozważań kwestii potrzeb pracy organicznej.
Rozdział czwarty dotyczy renesansu wielkich idei pedagogicznych i nadziei na przełomie XIX i XX wieku, a więc w okresie wielkiej eksplozji demograficznej, migracji ludności, rozpadania się więzi stanowych i kształtowania się więzi klasowych oraz świadomości narodowej. Twórczość pedagogiczna tamtych lat przybierała postać strategicznego przekazu edukacyjno-wychowawczego skierowanego do społeczeństwa.
W rozdziale piątym scharakteryzowane zostały strategie apostazji i lojalizmu. Przez cały okres niewoli narodowej w polskim społeczeństwie rodziły się idee zmierzające do wykazania, że ugoda z zaborcą będzie najkorzystniejszym rozwiązaniem dla Polaków, pozwoli im zachować fundamenty narodowego trwania i materialnej egzystencji.
W ostatnim, szóstym rozdziale zawarte zostały rozważania o nieustannej irredencie jako jednej ze strategii działań na rzecz przywrócenia ojczyźnie niepodległego bytu. Rzucający hasła ciągłej walki z zaborcą nie zaprzestawali także marzyć o rewolucji społeczno-politycznej, która zmieni na lepsze życie polskiego społeczeństwa, wprowadzi do niego więcej demokracji i równości. Doceniano również rolę dyplomacji w pozyskiwaniu stronników sprawy polskiej oraz koncepcje tworzenia polskich szkół wojskowych na emigracji.
Całość rozważań zawartych w niniejszej książce daje ogólny obraz polskich strategii edukacyjnych i oświatowych doby zaborów. Poszczególne rozdziały przedstawiają kluczowe problemy edukacyjno-wychowawcze epoki, kreśląc wizję strategicznych planów i koncepcji wielu autorów dotyczących pedagogizacji polskiego społeczeństwa i walki o zachowanie narodowego bytu i tożsamości. Niektóre konkluzje i tezy zawarte w książce mogą mieć charakter dyskusyjny, determinować dalsze badania i głębszy namysł nad losami Polaków w trudnym okresie niewoli narodowej. Długi okres lat 1795–1918 przyniósł polskiemu narodowi nowe doświadczenia i wytworzył atmosferę walki o byt oraz przetrwanie. Różne ówczesne wypowiedzi i postawy mogą być rozmaicie interpretowane i oceniane, a końcowa konkluzja nie jest łatwa.
Na końcu książki zamieszczona została bibliografia. Jej szczególna rola polega na zestawieniu i ujawnieniu ogromu ówczesnych wypowiedzi na tematy oświatowe we wszystkich trzech zaborach oraz na emigracji. Dzięki swej rozległości bibliografia będzie dobrą ilustracją polskiej świadomości społecznej. Korzystać z niej będą mogli nie tylko historycy wychowania, ale także inni badacze dziejów Polski porozbiorowej pragnący zgłębić dotychczasowy stan wiedzy o losach polskiego narodu w warunkach wieloletniego zniewolenia.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Opowieści i mity Słowian
• Pogranicze niepodległości
• Rejestry popisowe wojska koronnego 1538 (księga 31, 32)
• Japonia Przewodnik po bóstwach, duchach i bohaterach
• Wiek imperium 1875-1914
• Dziecko w polskiej literaturze naukowej 1918-1939
• Światowa medycyna w polskiej nauce i dydaktyce lekarskiej 1795-1939 Pedagogiczny aspekt dyfuzji nauki Część 1 i 2
• Pozbierane
• Nie rozpaczaj dziewczę, zobaczym się w niebie.
• Pogranicze niepodległości
• Rejestry popisowe wojska koronnego 1538 (księga 31, 32)
• Japonia Przewodnik po bóstwach, duchach i bohaterach
• Wiek imperium 1875-1914
• Dziecko w polskiej literaturze naukowej 1918-1939
• Światowa medycyna w polskiej nauce i dydaktyce lekarskiej 1795-1939 Pedagogiczny aspekt dyfuzji nauki Część 1 i 2
• Pozbierane
• Nie rozpaczaj dziewczę, zobaczym się w niebie.
Recenzje
| Brak recenzji tej pozycji |
