Prosta mowa końca XVIII wieku
Wyd. Uniwersytetu WarszawskiegoRok wydania: 2012
ISBN: 978-83-235-0797-0
Oprawa: miękka
Ilość stron: 316
Wymiary: 150 x 230
Dostępność: Na półce
41.00 zł
Autorka omawia język druku poczajowskiego z 1794 roku, który reprezentuje schyłkowy okres tzw. prostej mowy, czyli zachodnioruskiego (białorusko-ukraińskiego) języka literackiego, który apogeum swojego rozkwitu osiągnął w wieku XVII, natomiast w następnym stuleciu zakres jego użycia został ograniczony praktycznie do piśmiennictwa powstającego w klasztorach greckokatolickich.
Na książkę składają się cztery rozdziały poświęcone kolejno: grafice, fonetyce, morfologii i leksyce (ruski, cerkiewnosłowiański i polski). Wymienione rozdziały poprzedza obszerny Wstęp, w którym poruszono szereg ważnych zagadnień związanych z sytuacją kulturalną językową ziem białorusko-ukraińskich w XVIII w., wzajemnymi kontaktami białorusko-ukraińskimi oraz kontaktami z polszczyzną, kryteriami językowymi pozwalającymi na rozgraniczenie zabytków białoruskich i ukraińskich, historią drukarni w Poczajowie i jej działalnością wydawniczą, wreszcie charakterystyką badanego zabytku jako gatunku literackiego, jego potencjalnego pierwowzoru(-ów).
Natomiast Zakończenie przynosi umiejętne i szczegółowe podsumowanie analizy języka zabytku przeprowadzonej w czterech wcześniejszych rozdziałach. Ostatecznym i najważniejszym wynikiem badawczym jest stwierdzenie, że Nauki Parafialne napisane są językiem o wyraźnych cechach ukraińskich, a zatem należy je uznać za tekst należący w pierwszym rzędzie do piśmiennictwa ukraińskiego XVIII w.
Na książkę składają się cztery rozdziały poświęcone kolejno: grafice, fonetyce, morfologii i leksyce (ruski, cerkiewnosłowiański i polski). Wymienione rozdziały poprzedza obszerny Wstęp, w którym poruszono szereg ważnych zagadnień związanych z sytuacją kulturalną językową ziem białorusko-ukraińskich w XVIII w., wzajemnymi kontaktami białorusko-ukraińskimi oraz kontaktami z polszczyzną, kryteriami językowymi pozwalającymi na rozgraniczenie zabytków białoruskich i ukraińskich, historią drukarni w Poczajowie i jej działalnością wydawniczą, wreszcie charakterystyką badanego zabytku jako gatunku literackiego, jego potencjalnego pierwowzoru(-ów).
Natomiast Zakończenie przynosi umiejętne i szczegółowe podsumowanie analizy języka zabytku przeprowadzonej w czterech wcześniejszych rozdziałach. Ostatecznym i najważniejszym wynikiem badawczym jest stwierdzenie, że Nauki Parafialne napisane są językiem o wyraźnych cechach ukraińskich, a zatem należy je uznać za tekst należący w pierwszym rzędzie do piśmiennictwa ukraińskiego XVIII w.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Teofila z Jabłonowskich Sapieżyna (1742-1816)
• Jezus Nazareński Wykupiony
• Chronologiczna mapa historii świata
• Księga kryminalna miasta Krakowa z lat 1589-1604
• Archeologia Żywa nr 4 (90) 2023
• Dzieje kultury japońskiej
• Przyczyny upadku Polski
• Jan Klemens Branicki - splendor i miraż
• Ocalić to, co najdroższe
• Zbąszynek na dawnej pocztówce i fotografii
• Jezus Nazareński Wykupiony
• Chronologiczna mapa historii świata
• Księga kryminalna miasta Krakowa z lat 1589-1604
• Archeologia Żywa nr 4 (90) 2023
• Dzieje kultury japońskiej
• Przyczyny upadku Polski
• Jan Klemens Branicki - splendor i miraż
• Ocalić to, co najdroższe
• Zbąszynek na dawnej pocztówce i fotografii
Recenzje
| Brak recenzji tej pozycji |
