archeo [1182]
armie i żołnierze [4158]
biografie i wspomnienia [9954]
czasopisma odkrywców [866]
czasy starożytne [1437]
deser [2434]
dla dzieci [1134]
fakty, domysły, interpretacje [2148]
fortyfikacje i podziemia [533]
historia narodów [2239]
historia w obrazkach [350]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1601]
królowie, władcy, dyktatorzy [1475]
ludzie, czasy, obyczaje [7871]
machiny wojenne [2297]
mity i religie [2023]
odkryj historię [529]
ofiary wojny [2532]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [141]
pod Gwiazdą Dawida [1306]
podróże w czasie i przestrzeni [6710]
polityka i ideologia [4727]
Polska po wojnie [2897]
rycerze i zakonnicy [2164]
sekretna wojna [907]
tajemnice, skarby, przygody [510]
warsztat [979]
wojny, batalie, potyczki [4854]
zamki, dwory, pałace [545]
Ziemia Obiecana [953]

Lata dwudzieste i trzydzieste w Warszawie to okres niezwykłej erupcji talentów, barwnych historii i przemian samej stolicy. W Warszawie działali najwybitniejsi pisarze. To tutaj toczyło się różnobarwne życie artystyczne. Do dzisiaj krążą powstałe wówczas anegdoty. Autor stara się pokazać pisarzy od strony nie tylko zawodowej, ale i prywatnie, niejako w szlafroku.
Warszawscy literaci okresu międzywojennego byli ludźmi o bogatych osobowościach. Każdy z nich miał jakieś dziwactwo, coś go wyróżniało. Irzykowski nie umiał zawiązać krawata. Nosił więc tzw. krawatki, czyli niedbale zasupłane wstążki. Gałczyński i Nałkowska pisali zielonym atramentem, który dawał im natchnienie. Strug pisał na kolorowych kartkach. Boy używał maszyny do pisania i tylko poprawki dodawał ręcznie. Lubił zmieniać swoje teksty także w korektach.
Witkacy, Choromański i Giedroyć zażywali narkotyki, Dąbrowska brała strychninę. Lechoń był lekomanem. Tuwim cierpiał na agorafobię i całymi dniami nie wychodził z domu.
Uniłowski i Słonimski nie mieli matury. Tuwim, Gałczyński i Broniewski nie ukończyli studiów. Broniewski i Sergiusz Piasecki siedzieli w więzieniu. Piasecki i Giedroyć mieli związki z polskim wywiadem.
Witkacy, Słonimski i Jan Nepomucen Miller pojedynkowali się. Słonimski, Dołęga i Nowaczyński brali udział w bójkach. Antoni Słonimski odbił Kazimierzowi Wierzyńskiemu narzeczoną, z którą się potem ożenił. Leśmian jeździł do Warszawy z Zamościa do kochanki, tłumacząc żonie, że jedzie kupić masło warszawskie, bo zamojskie jest gorsze. Po powrocie poety do domu okazywało się, że masło ma etykietkę mleczarni z Zamościa.
Hemara we wrześniu 1939 roku zostawiła żona, Maria Modzelewska. W liście napisała mu: „Jasiu, nie gniewaj się, musiałam, zostawiam ci Józię”. Wspomniana Józia była jej matką.
Takie historie na tle Warszawy międzywojnia przedstawia Piotr Łopuszański w swojej książce.

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: