Ludwik Wawrzynowicz (1870–1957)
PolihymniaRok wydania: 2020
ISBN: 978-83-7847-678-8
Oprawa: miękka
Ilość stron: 352
Wymiary: 165 x 240
Dostępność: Na półce
42.00 zł
Ludwik Stefan Wawrzynowicz, żarliwy promotor życia muzycznego Częstochowy, kompozytor, pedagog, publicysta, założyciel Szkoły Muzycznej w Częstochowie, urodził się 18 sierpnia 1870 r. w Warszawie, w rodzinie rzemieślniczej, jako najstarszy syn Feliksa i Marianny z Krzyżanowskich. Jego rodzice pielęgnowali upodobania muzyczne dzieci, szczególnym zaś kultem darzyli muzykę Chopina. Już jako młody chłopiec rozpoczął naukę gry na fortepianie. W 1894 r. zaczął pobierać nauki w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Ze względu na trudną sytuację materialną w czasie studiów, oprócz udzielania lekcji gry na fortepianie pracował także w warszawskiej Drukarni Stanisława Niemiry. W roku 1897, po ukończeniu szkoły, założył Chór Drukarzy Warszawskich, który w 1901 r. znalazł się wśród laureatów w konkursie warszawskich amatorskich chórów męskich. Ludwik Wawrzynowicz w tym czasie śpiewał także jako chórzysta w Operze Warszawskiej.
W 1902 r. przybył do Częstochowy i objął dyrekcję nad tutejszym Towarzystwem Śpiewaczym Lutnia, którym dyrygował do 1904 r. W 1903 r. podjął starania o otwarcie szkoły muzycznej w Częstochowie. Szkoła rozpoczęła swą działalność we wrześniu 1904 r. Działała nieprzerwanie także w czasie I i II wojny światowej, aż do 1946 r. Była pierwszą szkołą artystyczną na ziemi częstochowskiej. Po II wojnie światowej w Częstochowie powstał Instytut Muzyczny. Ludwik Wawrzynowicz przekazał do niego nieodpłatnie instrumenty muzyczne swojej szkoły i objął posadę nauczyciela gry na fortepianie. Dyrektorem Instytutu został jego syn Tadeusz Wawrzynowicz. W 1950 r. Ludwik Wawrzynowicz przeszedł na emeryturę.
W 1955 r., mając 85 lat, uczestniczył w założeniu ogniska muzycznego i krótko był jego nauczycielem.
Ludwik Wawrzynowicz oprócz kierowania szkołą i pracy pedagogicznej prowadził czynną działalność krytyczną i publicystyczną na łamach częstochowskiej prasy. Swoje liczne artykuły i recenzje publikował w „Dzienniku Częstochowskim”, „Gońcu Częstochowskim”, „Gazecie Częstochowskiej”, „Życiu Częstochowy”, a także w periodyku „Ziemia Częstochowska”.
Z jego inicjatywy publiczność Częstochowy miała okazję znaleźć się na koncertach takich sław, jak m.in. Aleksander Michałowski, Artur Rubinstein czy Bronisław Huberman. Zorganizował wiele występów prowadzonych przez siebie chórów, popisów uczniowskich, poranków muzycznych, wygłaszał prelekcje i odczyty muzyczne.
Zmarł 12 lutego 1957 r. Pozostawił po sobie około 100 zachowanych kompozycji, m.in. operę, utwory fortepianowe, organowe, pieśni solowe i chóralne, utwory religijne, hymny kościelne, kantaty, msze, utwory kameralne, a także kompozycje o charakterze dydaktycznym.
W 1902 r. przybył do Częstochowy i objął dyrekcję nad tutejszym Towarzystwem Śpiewaczym Lutnia, którym dyrygował do 1904 r. W 1903 r. podjął starania o otwarcie szkoły muzycznej w Częstochowie. Szkoła rozpoczęła swą działalność we wrześniu 1904 r. Działała nieprzerwanie także w czasie I i II wojny światowej, aż do 1946 r. Była pierwszą szkołą artystyczną na ziemi częstochowskiej. Po II wojnie światowej w Częstochowie powstał Instytut Muzyczny. Ludwik Wawrzynowicz przekazał do niego nieodpłatnie instrumenty muzyczne swojej szkoły i objął posadę nauczyciela gry na fortepianie. Dyrektorem Instytutu został jego syn Tadeusz Wawrzynowicz. W 1950 r. Ludwik Wawrzynowicz przeszedł na emeryturę.
W 1955 r., mając 85 lat, uczestniczył w założeniu ogniska muzycznego i krótko był jego nauczycielem.
Ludwik Wawrzynowicz oprócz kierowania szkołą i pracy pedagogicznej prowadził czynną działalność krytyczną i publicystyczną na łamach częstochowskiej prasy. Swoje liczne artykuły i recenzje publikował w „Dzienniku Częstochowskim”, „Gońcu Częstochowskim”, „Gazecie Częstochowskiej”, „Życiu Częstochowy”, a także w periodyku „Ziemia Częstochowska”.
Z jego inicjatywy publiczność Częstochowy miała okazję znaleźć się na koncertach takich sław, jak m.in. Aleksander Michałowski, Artur Rubinstein czy Bronisław Huberman. Zorganizował wiele występów prowadzonych przez siebie chórów, popisów uczniowskich, poranków muzycznych, wygłaszał prelekcje i odczyty muzyczne.
Zmarł 12 lutego 1957 r. Pozostawił po sobie około 100 zachowanych kompozycji, m.in. operę, utwory fortepianowe, organowe, pieśni solowe i chóralne, utwory religijne, hymny kościelne, kantaty, msze, utwory kameralne, a także kompozycje o charakterze dydaktycznym.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Dzienniki 1918 - 1952
• Konferencja Rektorów Uniwersytetów Polskich
• Kresy (literackie ) bez granic
• Prusowie - Prusai
• Między Warszawą a Florencją. Korespondencja Adama Pługa i Teofila Lenartowicza.
• Komysze
• Walka wręcz
• Postawy wobec Żydów wyrażone w narracjach warszawskich seniorów.
• Polacy w Chicago
• Kobiety Niepodległości - Wspomnienia z lat 1910-1918
• Konferencja Rektorów Uniwersytetów Polskich
• Kresy (literackie ) bez granic
• Prusowie - Prusai
• Między Warszawą a Florencją. Korespondencja Adama Pługa i Teofila Lenartowicza.
• Komysze
• Walka wręcz
• Postawy wobec Żydów wyrażone w narracjach warszawskich seniorów.
• Polacy w Chicago
• Kobiety Niepodległości - Wspomnienia z lat 1910-1918
Recenzje
| Brak recenzji tej pozycji |
